قلبم شکسته بود و در دستم گرفته بودم و به آن نگاه میکردم و به سوی ناکجا در حرکت بود
به فردی برخوردم به دستانم نگاهی انداخت و قلب شکسته ام و صورت خیسم را دید
لبخدی به من زد و گفت :"تا زمانی که دل شکسته نشوی عشق را نخواهی آموخت..."
اما من آموختن عشق را نمیخواستم
من اون کسی رو میخواستم که این قلب شکسته را در دستان من گذاشت ...
جلو تر رفتم و رفتم....
در حالی که به قلب شکسته خود نگاه میکردم در دل گفتم چرا من ؟! ... چرا قلب من...؟!
فردی دیگر دستانم را دید با اون قلب شکسته...
آرام به من گفت ...چه کسی تو را آفرید.؟..در دل گفتم ...خدایی که از تنهایی خسته شده بود
چرا ...خدا من رو آفرید....من کسی رو نداشتم، کسم خدا بود ... او مرا
مرا برای خودش آفرید ، آنگونه که دوست داشت ، ولی من تنهایش گذاشتم...
در حالی که او با من هست و بود .... صورتم خیس شده بود
تصمیم گرفتم برگردم... ولی اول باید قلبم رو درست میکردم
سه رو بعد قلبم رو ترمیم کردم و خواستم برگردم...
تمام این مدت چشمم روی قلب شکسته ام بود ...
چشم ازش بر نداشته بودم
خواستم برگردم ...صورتم رو بالا آوردم و به بقیه نگاه کردم....
چه منظره ی عجیبی بود ... منظره ای که من ندیده بودم چون فقط نگاهم
بر قلب شکسته ام بود ،دوباره با صورتی خیس شده سرم رو پایین انداختم...
سرم رو پایین انداختم و با چشمایی پر از اشک دویدم به سوی
ناکجا به دنبال جایی که کسی نباشه تنهای تنها باشم تا با خدا درد دل کنم....
ازش بپرسم چرا ...خدایا چرا... کسی را که دوست داریم قلب ما را
میشکند و غافلیم از کسی که ما رو دوست داشته و ناخواسته قلبش رو میشکونیم؟
خدایا چرا ... چرا ...
در اون منظره دیده بودم که هر کس با قلبی شکسته
در دست به قلب خود نگاه میکند و به سوی ناکجا
در حرکت.... اونجا یه نقر دیگه هم دیده بودم...
کسی که این قلب شکسته را به من هدیه داد...
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وبلاگ:
